Ons collectieve geheugen

Blog Layout

Ons collectieve geheugen

Brigitte Peeters • feb. 08, 2021

Er zijn vele generaties van 'collectief geheugen' waar wij volwassenen onze besluitvorming op baseren; geheugen dat veelal gekleurd is met angst, pijn of onderdrukking....

COLLECTIEF GEHEUGEN

Steeds meer kinderen lijken ons te willen laten zien hoe belangrijk het is om je niet klakkeloos aan alle regels en normen van onze huidige maatschappij aan te passen. Het voelt voor hun vreemd en ver af staan van hun innerlijke ervaringen en gevoelens. Hoe jonger het kind, hoe meer het nog verbonden is met het diepe eenheidsbesef; de verbinding van ons allen met de Bron. Maar ook de wat oudere kinderen (geboren vanaf ongeveer 2000) lijken dit besef nog volop te ervaren. Als volwassenen zit deze herinnering voor velen diep verschanst achter lagen van maatschappelijke normen, regels, geïndoctrineerd informatie ( al dan niet waarheid) en ‘zo hoort het nu eenmaal’ gedrag. Soms zijn dit vele generaties aan collectief ‘geheugen’ waar we onze besluiten op baseren en ons doen en laten op afstemmen…

Collectieve angst

We leven op dit moment in een periode met op verschillende niveaus een onderliggende angst die zich ook nog eens uit in een grote diversiteit aan reacties en gedrag op de situatie. Er zijn mensen die angstig zijn om ziek te worden of specifieker voor een ziekenhuisopname, mensen die bang zijn kwetsbaren uit hun omgeving te besmetten, mensen die bang zijn hun baan/ bedrijf en inkomsten te verliezen. Er zijn ook mensen die bang zijn dat ze lange tijd geen drukke plekken mogen bezoeken, geen ‘plezier’ en uitstapjes meer mogen maken, mensen die bang zijn dat dit eindeloos gaat duren, mensen die bang zijn voor de schade van de maatregelen, zoals lockdowns en mondkapjes, mensen die bang zijn voor het vaccin of om het vaccin niet op tijd te krijgen. De reacties zijn al even divers, maar veelal is de grote gemene deler, dat we in ‘controle-modus’ schieten. Op enig onderdeel van ons leven waar we het wel kunnen, pinnen we ons vast op controle door onszelf bepaalde ideeën voor te houden en ons gedrag binnen bepaalde grenzen vast te leggen. Want….controle geeft

(schijn) veiligheid. Ook de behoefte aan (meer) geld, materie en macht is een vorm van controle.

Het is ook een groot collectieve en waarschijnlijke menselijke reactie dat we ons leven, met al haar ontembaarheden, trachten te controleren om onderliggende angsten meer behapbaar te maken. Dit doen we al vele eeuwen zo en daarmee creëren we ons eigen collectief.

Vele besluiten die we nemen, worden hiermee genomen uit het collectieve angstlichaam. Zelfs oorlogen worden hiermee gestart. We vullen in en veroordelen en zijn niet meer in contact met de Bron van waaruit we vrij kunnen zijn; vrij van dit collectief. En er niet mee bezig zijn en negeren van dit ‘geheugen’ maakt ons niet werkelijk vrij, ookal voelt dat zo als je weer lekker al je oude gewoontes kunt oppakken en gaan en staan waar je (denkt te) wil(en)

We zetten onszelf daarmee ook gevangen in een harnas en zijn nauwelijks nog in staat om iedere situatie opnieuw te bezien, te doorvoelen en vanuit een dieper weten pas te reageren.

Ook Media en reclame, de producten in onze winkels en het internet maken sluw gebruik van dit geheugen…

Bewust worden van dit systeem in ons alledaags zijn en onze besluiten, is de eerste stap om dit vervolgens aan te kijken op een dieper level, namelijk de onderliggende behoefte aan controle en angst. De angst bijv. om zelf te moeten besluiten wat goed voor je is…en goed voor je medemens en de aarde. Ga maar eens zitten en voel maar wat het met je doet wanneer je de angst aankijkt; wanneer je helemaal zelfstandig een keuze moet maken over je gezondheid, je acties, je leven. Geen overheid, geen kerk, geen reclame of media die jouw ‘helpen’ bij deze keuze. Zou je dat nog kunnen?

Kun je nog werkelijk van binnen heel zuiver voelen wat Echt goed voor Jou is en loslaten wat de omgeving voor je bepaalt?

Een ander collectief vormt ons

Collectief pijnlichaam

Ik geef een voorbeeld dat vele vrouwen wel zullen herkennen.

Soms voel je al dagen ‘aankomen’ dat je binnenkort gaat menstrueren. Deze grote groep van klachten noemen we met een verzamelnaam ‘PMS-klachten’. Zonder nu al te diep in te gaan op de specifieke symptomen, wil ik toch iets vertellen over de manier waarop we hier al vele decennia mee omgaan.

Vanuit de ‘wet van de aantrekkingskracht’ zijn we als collectieve vrouwengroep (in ieder geval binnen de westerse cultuur) belast met het idee en oordeel dat de menstruatie iets pijnlijks en vooral ongemakkelijks is. Het zit ons dagelijks doen en laten in de weg, belemmert onze ‘vrijheid’ en wordt In andere culturen ook nog eens als onrein en ronduit ‘gevaarlijk’ gezien voor het mannelijk geslacht!

Laat dit ooit door een handjevol mensen zijn gezegd (veelal vanuit overtuigingen binnen religies, die door een mannencultuur werden gevormd) en het ‘collectieve pijnlichaam voor de vrouw’ is geboren.

En iets wat je maar vaak genoeg hoort van: je oma, je moeder, de zussen, de kerk, etc. wordt als voor waar aangenomen en wordt ook als zodanig ervaren. Ergens waar je negatief de aandacht op richt komt ook op die manier ‘op je bord’.

Maar ja, zo’n eeuwenlange collectieve ‘lijn’ doorbreken is geen eenvoudige opgave. Het vergt bewustwording en training in een andere mindset. Het vergt aankijken van de pijn, vernedering of afwijzing van ‘het vrouw zijn’ en alles wat daarbij hoort. En daarna kan er heling plaatsvinden met een hernieuwd ‘omarmend’ collectief, namelijk: ons heilig en geweldig mooi functionerend vrouwenlijf!

Eckart Tolle schrijft in zijn boek ‘Een nieuwe aarde, 2005) over mogelijkheden om jou als individu

‘los te weken’ van deze collectieve pijn.

Wanneer de allereerste premenstruele spanningen zich aandienen, ontwaakt het collectieve vrouwelijke pijnlichaam, zegt hij. Als eerste ‘training’ kun je je proberen hiervan zo vroeg mogelijk bewust te worden en je lichaam zo volledig mogelijk te ‘bewonen’ (dus niet weg gaan van deze signalen/ afleiding zoeken, maar proberen slechts de observeerder te blijven en te ervaren). Door op deze allereerste tekenen ‘alert’ te zijn, ze kunt ‘vangen’, voordat het je denken of je gedrag kan overnemen, train je jezelf om uit het collectief te blijven. Zet je schijnwerper op de ervaren emoties, lichamelijke reactie maar probeer uit de gedachte te blijven. Geef geen woorden of verbindingen aan deze ervaring; blijf slechts de ervarende, observerende persoon.

Ook de dagen erna, wanneer de onrust en fysieke prikkels wellicht toenemen, probeer je zoveel mogelijk te blijven in volledige aandacht en daarmee aanvaarding van deze ervaringen. Het ‘weten’ wat toegelaten kan worden, is slechts het weten dat dit ‘het pijnlichaam’ is. Door ononderbroken aandacht (en dan doelen we op het niet onderbreken van de ervaring door het denken, verklaren, oordelen, invullen) en aanvaarding, kan er omzetting van het pijnlichaam komen. Het collectieve pijnlichaam kan dan bewustzijn worden van een nieuw collectief, namelijk dat van pure vrouwelijkheid. De menstruatie kan dan een heilige periode zijn van omzetting, waarin het het leven schenkt aan een nieuw bewustzijn. Een bewustzijn van je ware natuur als vrouwelijk ‘heilig’ wezen met het transcendente (omzettings)aspect van het mannelijke (Uit: Zinnen die de Ziel raken)

Naast collectieve angst en pijn bestaat er ook nog zoiets als een

collectief familie geweten

In eerste instantie is dit niet voelbaar, maar wanneer we onbewust tegen dit geweten ingaan, zijn de gevolgen ervan wel merkbaar. Dit geweten zorgt er binnen families voor dat onverwerkte processen of bijv. bet buitensluiten van leden uit het familiesysteem, in volgende generaties aan de oppervlakte komt. Zo dient alles wat de ene generatie onverwerkt achterlaat zich opnieuw aan in een volgende generatie. Met name kinderen worden dan door het collectieve geweten in ‘dienst genomen’.

Het collectief geweten ‘eist’ balans terug in het groepssysteem in de vorm van compensatie. Dus wanneer iemand in een vorige generatie zijn/ haar lot niet volledig zelf heeft gedragen, zal een latere generatie dat voor hem doen. (Bert Hellinger)

Een grote uitdaging bij mij ligt er in het mede-gecreëerde collectief dat we ons lijf alleen van buitenaf kunnen helen. Oftewel: ik neig erna, zoals vele mesologen en andere natuurgeneeskundigen, maar nog meer regulier artsen en farmacie, dat ons lijf bij klachten of verstoringen vrijwel alleen terug in balans kan komen wanneer er van buitenaf (natuurlijke) middelen worden toegediend. Hieraan vooraf gaat dan eerst een fysiek lichamelijk onderzoek en evt. literatuur raadplegen. Deze vorm van onderzoeken komt veelal vanuit het denkende ego.

Het loslaten van dit ego en slechts de observeerder zijn van mijn ervaring ( of die van mijn cliënt) zonder vanuit het denken hier uitleg aan te geven of vanuit emoties te verbinden met de ervaring, is een flinke uitdaging, wanneer je ‘medisch’ geschoold bent.

Uiteindelijk is het de ‘levenskunst’ om slechts te ‘zijn’ met de ervaring die je op doet in het Nu. Is er pijn, observeer en ervaar die pijn en tracht uit de beschrijving, bedenkingen en emoties te blijven die zich al heel snel aandienen vanuit ons ego. Ervaar je angst, voel deze, probeer in de observering te blijven waar het zich aandient en het zal uiteindelijk ‘oplossen’ zonder dat het jou opslokt en. Daarmee wordt wederom een laag van je ziel geheeld.