De mens die deze vraag wel eens toestaat op te laten poppen tussen de drukke stroom van alle dagelijkse, automatische kost en daarbij zoekt naar een antwoord, zal deze niet vinden buiten zichzelf. Buiten jezelf vind je wellicht vele boeken, aanwijzingen en kennis die je wijzen naar een bepaalde richting, of bevestigen van wat jij al voelde. De afgelopen jaren werd echter steeds duidelijker dat we lang niet alle antwoorden daar denken te vinden, waar ‘wetenschap’ ons naartoe leidt. Veel spreekt elkaar tegen, is eenzijdig onderzocht of de antwoorden zijn verdoezeld, om ons mensen niet teveel informatie te verschaffen, of ons in een bepaalde richting te sturen.

 Kortom; de ‘pure Waarheid’ is daar niet te vinden, of zoals de welbekende uitspraak ons zegt:

“De Waarheid ligt in het midden”.

 Laat dat nu net de plek zijn, waar ik me afgelopen jaren steeds meer mee heb verbonden; met Mijn Midden, mijn ankerpunt. De ‘plek’ waar verbinding kan worden gemaakt met ‘je hogere Zelf’ ( je hooggevoelige zelf mss wel, of je intuïtie) . Een plek waar contact kan worden gevoeld met een diep ‘Weten’.

Niet dat hier alle antwoorden letterlijk voor het oprapen liggen; nee, je mag ze zelf gaan doorvoelen en liefst met zo min mogelijk aardse versluieringen. Daar bedoel ik mee; de beslommeringen van alledag, onze automatismen, patronen, waaronder ook onze angsten en pijnplekken.

 Ik kan niet anders herinneren dan dat ik bezig was met deze vraag. Soms bracht het me in diepe overpeinzingen -zo jong als ik was- soms in intense huildagen, zonder te weten waarover. Ik voelde me soms een marjonette-pop en soms voelde ik mezelf ‘opgaan’ in een reusachtige kei. Ik kan me niet herinneren dat ik deze ervaringen ooit heb gedeeld met anderen. Iets later besprak ik wel eens met vriendinnen het ‘zien van energie (aura) rondom bomen’, maar meestal hield ik mijn mond. Het verdween naar de achtergrond en ik doorliep mijn pubertijd ontdekkend en redelijk onbezonnen in het dorp waar ik opgroeide.

 Tijdens mij opleiding tot sociaalpedagogisch hulpverlener, werden we al uitgedaagd om ins onszelf opzoek te gaan naar wat ons had gevormd tot wie we waren. Heerlijk vond ik dat, maar ook confronterend en het veroorzaakte wederom vele tranen. Maar dat voelde goed; Helend.

Ook mijn eigen gezondheid (huidklachten) heeft me op het ‘pad van zoeken’ gehouden. Nog steeds. Steeds dieper dalend op de trap naar weggestopte pijn, familiaire belastingen en mss wel karma van eerdere levens…

 Oh ja, dat is wat ik in mijn Midden krachtig kan voelen; dat ik hier eerder was en ook dat ik niet alleen hier op Aarde was, maar ook ver daarbuiten. Daar later meer over. Maar een van mijn waarheden is dus dat we evolueren door te reïncarneren, als mensheid. (het is oké als dat niet jouw waarheid is, maar ik daag je uit om hier wel eens voor te gaan zitten/ te onderzoeken, hoe dit voor jou zit i.p.v. gewoon te roepen dat je daar niet in geloofd).

 We zitten in roerige tijden, waarover iedereen kan lezen wat zhij wil; voor ieder wat Wils. Je kunt ook kiezen niets te lezen, ook niet je eigen innerlijke boodschappen of ervaringen. Je kunt er gewoon aan voorbij gaan en hopen dat je dit leven vrij gemakkelijk doorloopt en lekker comfortabel kan ‘blijven waar je bent’. Je werk doen, zoals iedere dag, ieder weekend feestjes, terrasjes en vrienden afgaan, of je tuintje een beetje bijwerken. Maar ik ken geen mens die niet ergens een ‘shaking experience’ opdoet in het leven, waardoor dit ‘achteroverleunen’ ineens overgaat in een achtbaan of complete stilstand en discomfort. Want -nee- dat voelt vaak niet fijn, deze verstoring van het comfortabele, ingevulde en voorspelbare leven dat je leefde.

 En daar zit voor mij de clue: dat is ook niet de bedoeling! Ik bedoel te lang en te veel achterover leunen; daar wordt je lui en gemakzuchtig van en je neemt het leven als vanzelfsprekend en zonder dieper doel. Vraag je dan eens af: Als er geen dieper doel was, waarom leefden we dan niet allemaal een comfortabel, lekker leventje tot het eindpunt en dan op een bepaald moment houdt het gewoon op? Ik kan daar met mijn diepste Wezen niet bij; dat we ‘alleen’ daarvoor hier zijn.

 De meeste mensen die ik ken voelen wel een dieper gaande intentie achter het hier op deze Aarde zijn. Ze voelen op z’n minst aan dat we er voor elkaar zijn; respect mogen hebben voor elkaar, op z’n minst behulpzaam in je eigen kennissenkring en gelukkig ook wel respectvol naar de planeet waarop we leven. Maar ik weet veelal niet van ze of ze ook wel eens zoeken naar antwoorden op bovenstaande vraag. Of in zichzelf voelen of er nog iets ligt te broeien, geheeld mag om gemakkelijker te kunnen Zijn in je Stille midden, waar je Pure Waarheid mss wel te vinden is.

Of opgelegde (school)kennis wel eens opnieuw onderzocht is en kerkelijke doctrines wel eens in twijfel worden getrokken, omdat het ergens wringt.

 Ik ben enkele jaren mondjesmaat met het katholieke geloof opgegroeid, totdat ik als jonge puber begon te twijfelen hoe zuiver en liefdevol hetgeen was wat mij in de kerk verteld werd. Het verdween dus voor mij naar de achtergrond om enkele jaren geleden op een hernieuwde wijze toch weer wakker te worden in mij. Door te lezen over oorspronkelijk Gnostische teksten en de rol van Maria Magdalena. Oké! Nu voelt dat toch echt anders dan wat er bij mij als kind werd ingestampt. En diep van binnen en ook van buiten was ik niet zover ‘afgedwaald’ van deze oorspronkelijke deugden, lessen en leefwijze. Ik had per slot altijd in ‘iets’ geloofd. Dit ‘iets’ noemde ik daarna de Bron. En zo langzamerhand mag het voor mij weer God heten, met daarbij voelende dat er zelfs voorbij God (!) voor mij nog een voorbije Bron is. God bleef in mijn beeld namelijk lang een vage vorm, een personificatie en dat klopte niet voor mij. Er was nog iets vormloos, in 'Beweging'.

 En inmiddels voel ik ook dat er ‘voorbij Hemel-dimensie’ ook nog meerdere lagen zijn. De Hemel voelt voor mij nog het meest haalbaar en tastbaar (ik zeg niet: eenvoudig bereikbaar!), maar wat daarna nog volgt wordt wel erg vaag. Maar het Is er wel voor mij. Het ‘stopt’ niet bij de Hemel, maar wellicht is het een soort van tussenstation om op adem te komen na verschillende incarnaties. ‘Daar’ waar ten diepste het Menszijn in de Vorm kan worden ervaren in volledige Liefde.

 Enkele jaren geleden alweer had ik een ervaring van pure Verbinding, Eenheid en Heelheid! Beelden van onderdeel zijn van een Groots Kosmisch Plan. De werkelijke ervaring buiten Tijd en aardse ruimte duurde niet langer dan 10 minuten. Maar hield weken, zo niet maandenlang aan in een soort euforisch gevoel of beter nog; een gevoel van Verliefd zijn op het Leven en alles om me heen. Zelfs de kale boomtakken van de naderende winter waren ineens van intense schoonheid, daar waar ik eerder de kille Nederlandse herfst verafschuwde, kon ik dat jaar alleen maar verliefd zijn op alles wat de herfst en winter me brachten.

 Na afgelopen jaren weer flink wat ‘graafwerkzaamheden’ te hebben gedaan in mezelf, op zoek naar modder en haar verborgen schatten (ik wilde vroeger als kind archeoloog worden en ik begrijp steeds beter waarom!), deed ik ook verschillende ervaringen op met her-inneringen aan eerdere levens hier op Aarde. Intens, soms rauw, maar ook helend en dankbaar. Opstellingen, visualisaties, meditaties en Creatie brachten me deze diamantjes weer boven de grond!

 En toen….

Toen kwam Het Kennisboek op mijn pad. En dat was niet de eerste keer dat ik deze naam hoorde. Mijn moeder wist er meer van maar in deze periode kon ik weinig met mijn moeder en al haar ‘vage’ bezigheden, dus als ze er wel eens iets over zei (wat weinig was omdat ze het zelf ook niet echt kon uitleggen), liet ik dat meestal meteen weer los.

Maar het feit dat ik toch opnieuw werd verbonden met deze ‘Naam’ prikkelde me wel: Hoe dat dan? “Ken je mijn moeder?” Vroeg ik aan de vrouw die me benaderde. Nee, dat deed ze niet. We raakten in een diep gesprek. En ‘ja’, dat was ten tijde van ‘de (corona)crisis’, en ‘ja’, ik was op zoek naar Echte Waarheden, want ik voelde dat er niets van klopte wat ons vanuit media en overheid allemaal werd verteld of juist verzwegen.

 Ik was dus erg hongerig naar de Juiste informatie. (bestond die wel?). Ik had net ontdekt dat vele woorden uit de Bijbel waren verdraaid en dat de rol van de vrouw meteen al weggestreept is, terwijl zij juist een zeer prominente rol speelde in deze geschiedenis. Ook had ik ervaren dat mijn Ziel er heel lang geleden ook was in de rol van een priesteres, verbonden aan de Godin Isis. (je kunt goden en godinnen zien als archetypes of als hoog bewuste mensen/wezens die diep verbonden waren met de Bron en daardoor ook in staat waren tot ‘bovenaardse’ handelingen. Hierdoor werden zij vereerd en aanbeden.

Kortom: ik snakte naar uitleg, bevestiging en ‘de Echte Waarheid’.

 Nu ben ik ruim een half jaar verder en ben in september 2021 begonnen met lezen (en schrijven) uit Het Kennisboek, in een programma, een Wereldplan. Toen ik de eerste kennismaking las kon ik voelen dat mijn hele lichaam reageerde op deze woorden. Alsof ik iedere cel in mijn lichaam letterlijk kon voelen vibreren. Ik zal niet te ver ingaan op wat de inhoud met me deed en wat de bijzonderheden zijn van dit Boek, want dat is echt aan ieder zelf om te gaan ervaren wanneer het op jouw pad aanraakt.

Maar na het Boek nu gelezen te hebben heb ik geen gedetailleerde antwoorden of ‘aardse’ details van onze geschiedenis of afkomst te horen gekregen. Nee, er ging een immense Kosmische oneindigheid voor me open. En dat leverde uiteraard alleen maar meer nieuwe vragen op.

Het begint me echter steeds meer te dagen hoe nietig en veelal ongelooflijk onnodig vele vragen zijn die wij onszelf stellen. Dat dit soort vragen ons gevangen houden in een driedimensionale cyclus wanneer je blijft verlangen dat er van buitenaf Ware antwoorden op zullen worden gegeven.

 Het Boek geeft mij echter wel veel diepe her-kenning en her-innering. Het helpt me nieuwe, of meer verankerde antwoorden te vinden op ‘Levensvragen’.

Vragen over ons Begin, onze afkomst als Mensheid en ook Onze be-Doel-ing. Een minuscuul stukje besef van de onnoemelijke Grootsheid waar wij deel van uitmaken.

 En niet bijzonder toevallig is het dat er net in deze tijd steeds meer naar buiten wordt gebracht door Echte Wetenschap, wat er ontdekt wordt m.b.t. de vele Melkwegstelsels, zwarte gaten, nieuwe zonnen en planeten. Te denken aan wijlen Stephan Hawking. Mij maak je niet meer wijs dat we ‘alleen zijn’.

Zo arrogant ben ik niet.

 Ik zal proberen kort te vertellen wat Het Kennisboek voor je kan doen en wat niet: Het geeft dus geen gedetailleerde antwoorden op Aardse vragen, zoals wie of wat je nu moet geloven in deze crisis; Wie de goodguys of badguys zijn; hoe je gezond kunt blijven of welke methoden/ behandelingen er echt helpen. Niets van dat. Dat zijn namelijk vragen die door ons ego worden gesteld. Het gaat voorbij aan religies, maar spreekt er veelvuldig over als Eenheid.

 Het traint ieders bewustzijn (mens), om de verbinding te leggen met jouw binnenwereld en jouw ‘Zielsessentie’. Dit kan dus voor iedereen anders zijn, maar De Essentie is absoluut voor iedereen hetzelfde: vanuit ‘Aards Eenheidsbewustzijn groeien naar Universeel Eenheidsbewustzijn’. Dus waarin vele mensen op Aarde nu nog zitten; eerst bewust worden en gaan verbinden met iedere levende ziel, voorbij ras, religie en vorm (dus alles wat geschapen is, incl. dieren, planten, natuur). De volgende fase komt later, wanneer een groter deel van de Mensheid dit bewustzijn uitdraagt. Maar tot we hier aankomen zijn blijven we onze Aardse lessen leren totdat we werkelijk voelen dat ieder stukje schepping Goddelijk is.

 En waarom krijgen we dan niet meteen heel De Waarheid te horen, als er dan toch Kennis vanuit de Bron naar ons toe komt? (bijvoorbeeld via boeken, zoals de Heilige geschriften, Oosterse wijsheden, etc). Omdat we dat gewoonweg niet kunnen bevatten in de fase waarin het gros van de mensen nu staan. We hebben al moeite om te geloven in God/ iets Groters, moeite met geloven dat veelal de meeste grootse gebeurtenissen op Aarde zo moesten zijn, dat er buitenaards leven is, laat staan dat we de Hele Waarheid zouden kunnen bevatten. Alles gebeurt in fasen; gekoppeld aan de ‘mate van bewustzijn’ en de hoeveelheid aan Ware Kennis die er op dit moment op Aarde onder haar bewoners is. Achterover hangen in een puur comfortabel leven, daagt ons niet uit te groeien naar nieuwe lagen van bewustzijn, daarvoor heeft de mens crisis nodig. Zowel op individueel vlak als collectief. De wijze waarop je ermee om leert gaan is de werkelijke groei van de Mens.

Voor mij is een ding zo klaar als een klontje:

Wij zijn hier niet zomaar als wezen random op een leefbare plek gedropt om vervolgens hier na één Levenservaring weer weg te worden geplukt en dan te Eindigen. Wij zijn slechts een minuscuul deel van de gehele Schepping – wat niet hoeft te betekenen dat we niet noemenswaardig zijn- wat onderweg is naar vele ‘verschijningsvormen’ en eindeloze leer/groeiprocessen, waarvan het Hemelse en daar voorbij ook tot een van de te bereiken toestanden behoort. Dit kan voor mij in en voorbij fysieke Vorm zijn.

Geef jouw Brein ook zo nu en dan eens de ruimte om voorbij de sleur, het comfort, de automatische piloot te mogen ‘vliegen’; je weet niet wat je meemaakt!!

Wordt vervolgd